Papée Fryderyk (1856–1940), historyk i bibliotekarz, profesor UJ. Ur. 4 VI w Złoczowie na Podolu, był starszym synem tamtejszego komisarza powiatowego Fryderyka i Ludwiki z Heymów. Od r. 1867 uczył się w III Gimnazjum (im. Franciszka Józefa I) we Lwowie, które ukończył w r. 1873. Następnie studiował do r. 1875 historię na Uniw. Lwow. pod kierunkiem Ksawerego Liskego. Studia historii kontynuował w Wiedniu na uniwersytecie (1875–8), gdzie był prezesem Stowarzyszenia Polskich Akademików «Ognisko» (1877) oraz w Institut für österreichische Geschichtsforschung (1877–9), w którym specjalizował się w mediewistyce u Theodora Sickla, Ottokara Lorenza, Maxa Büdingera i Heinricha Zeissberga. O patriotycznej i społecznej postawie P-ego może świadczyć jego poezja z lat gimnazjalnych (Trzeci Maj wiersz… wygłoszony na obchodzie 80-letniej rocznicy Konstytucji 3o Maja [Lw. 1871]), jak i prowadzona akcja oświatowa wśród chłopów i robotników podczas wakacji, które spędzał w swoich stronach rodzinnych (1877–8). W r. 1878 uzyskał doktorat filozofii na uniwersytecie wiedeńskim na podstawie pracy Polityka polska w czasie upadku Jerzego z Podiebradu wobec kwestii następstwa w Czechach 1466–1471 (Kr. 1878), a w r. 1879 złożył w Instytucie wiedeńskim egzamin państwowy uprawniający do objęcia stanowiska bibliotekarza, archiwisty lub pracownika muzealnego. Drugie ogłoszone wówczas studium P-ego dotyczyło również okresu II połowy XV wieku (Kandydatura Fryderyka Jagiellończyka na biskupstwo warmijskie (1489–1492). Ustęp z dziejów polityki Kazimierza IV wobec Prus po odzyskaniu tychże, w: „Album uczącej się młodzieży polskiej poświęcone J. I. Kraszewskiemu…”, Lw. 1879). Tematyce tej pozostał wierny aż do późnych lat życia.
Po krótkim okresie pracy pedagogicznej w niemieckim II Gimnazjum we Lwowie P. objął w r. 1880 posadę skryptora w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, kierowanej przez Wojciecha Kętrzyńskiego, a od maja 1883 wszedł (w miejsce Tadeusza Wojciechowskiego) w charakterze amanuenta do Biblioteki Uniwersyteckiej we Lwowie, gdzie został skryptorem (1890), a następnie (1893) kustoszem i w r. 1895 zastępcą dyrektora Biblioteki Aleksandra Semkowicza. P. dał się tam poznać jako pełen inicjatywy reorganizator Biblioteki (m. in. przy uporządkowaniu katalogu alfabetycznego i przygotowaniu rzeczowego, zamianie układu działowego zbiorów na numerus currens), od r. 1895 zabiegał o budowę nowego gmachu dla Biblioteki, czuwał nad jej budową (1901–4), przygotował zbiory do przeprowadzki w jesieni 1904 (ok. 120 000 tomów przeniesiono w 18 dniach).
Wraz z K. Liskem i A. Semkowiczem P. należał (na wiosnę 1886) do inicjatorów i założycieli Tow. Historycznego we Lwowie, którego powstanie i początki działalności przedstawił w artykule Towarzystwo Historyczne 1886–1900 („Kwart. Hist.” 1937). P. był (od 14 X 1886) członkiem Wydziału Towarzystwa oraz Komitetu Redakcyjnego „Kwartalnika Historycznego” (1904–5 redaktorem), należał do aktywnych prelegentów posiedzeń naukowych oraz Zjazdów Towarzystwa (od II Zjazdu we Lwowie w r. 1890), publikował (1887–1937) wiele studiów, polemik i recenzji w „Kwartalniku”, w r. 1924 został członkiem honorowym Towarzystwa. Wraz z Władysławem Konopczyńskim był P. założycielem i pierwszym długoletnim (1912–27) prezesem Koła (od r. 1924 Oddziału) Tow. Historycznego (Polskiego Tow. Historycznego – PTH) w Krakowie, inicjatorem zebrań naukowych (od 1 II 1913) oraz wielu pomysłów organizacyjnych, m. in. głośnego cyklu odczytów (na wiosnę 1917) o upadku Polski (Zapatrywania dotychczasowe, w: „Przyczyny upadku Polski. Odczyty”, Kr. 1918). W r. 1891 był korespondentem, a od r. 1902 członkiem Centralnej Komisji dla Badania i Zachowania Zabytków Sztuki w Wiedniu (Zentralkommission zur Erforschung und Erhaltung der Baudenkmale) oraz Koła (od r. 1905 Grona) Konserwatorów i Korespondentów Galicji Wschodniej we Lwowie (1906–14 Galicji Zachodniej w Krakowie, gdzie pochłonięty innymi obowiązkami nie zdołał już rozwinąć podobnej aktywności): 1892–1904 w Sekcji 1 (zabytków archeologicznych), 1904–5 w Sekcji 2 (pomników historycznych), w których jako konserwator opiekował się miejscami wydarzeń dziejowych, czuwał nad pracami remontowymi obiektów sakralnych (m. in. z Kazimierzem Mokłowskim) wielu klasztorów, kościołów, cerkwi i synagog, a także troszczył się o zabezpieczenie i konserwację dzieł sztuki i pamiątek historycznych w południowo-wschodnich powiatach Galicji Wschodniej. Opublikował liczne sprawozdania, komunikaty i opisy miejsc zabytkowych (np. Hodów koło Pomorzan, 1903) w organie Koła Konserwatorów w „Sprawozdaniach” (1903–5), a także w „Sprawozdaniach Komisji do Badania Historii Sztuki w Polsce” (1912–14).
P. nadal powiększał dorobek pisarski, który (poza szczególnie pociągającą go epoką Kazimierza Jagiellończyka) objął wówczas kwestie z zakresu dyplomatyki, archiwistyki, historii regionalnej, a także prace popularnonaukowe (O regestach najstarszych dyplomatów naszych, „Bibl. Warsz.” 1881, Zabicie Andrzeja Tęczyńskiego w Krakowie roku 1461, „Sprawozdanie z czynności Zakładu Narod. im. Ossolińskich” 1883, Przełom w stosunkach miejskich za Kazimierza Jagiellończyka, „Przew. Nauk. i Liter.” 1883, Zabytki przeszłości miasta Bełza, tamże 1884, Liber fraternitatis Lubinensis saec. XII–XIV, Mon. Pol. Hist., Lw. 1887 V, Najstarszy dokument polski. Studium dyplomatyczne o akcie Idziego dla klasztoru benedyktynów w Tyńcu, Kr. 1888, O hetmanie Żółkiewskim, Lw. 1888, 2. wyd. Lw. 1892, 3. wyd. Lw. 1908, Ostatnie chwile diabła Stadnickiego, „Ateneum” 1889, Skole i Tucholszczyzna, „Przew. Nauk. i Liter.” 1890 i odb. Lw. 1891, Historia miasta Lwowa w zarysie, Lw. 1894, 2. wyd. Lw. 1924, Żywot hetmana Żółkiewskiego, Lw. 1895, Dzieje Unii Kościelnej na Rusi, Lw. 1896, Jan Długosz. Jego czasy i jego dzieła, Lw. 1897, Wiadomość o archiwach węgierskich i materiale ich do dziejów polskich w drugiej połowie XV wieku, „Arch. Kom. Hist. AU”, Kr. 1898 VIII, Święty Kazimierz królewicz polski, Lw. 1902, 2. wyd. Lw. 1909, 3. wyd. Lw. 1933, a wreszcie jedno z głównych dzieł w dorobku P-ego, owoc blisko trzydziestoletnich studiów: Polska i Litwa na przełomie wieków średnich. T. 1: Ostatnie dwunastolecie Kazimierza Jagiellończyka, Kr. 1903). Wiele recenzji ogłosił (1875–1918) w pismach lwowskich: „Ruchu Literackim”, „Tygodniu”, „Przewodniku Naukowym i Literackim”, w warszawskich: „Ateneum” i „Bibliotece Warszawskiej”, ponadto (1881–2) w „Sybel’s Historische Zeitschrift” oraz w „Mitteilungen des Instituts für österreichische Geschichtsforschung”; zasilał także dział felietonów „Gazety Lwowskiej” i krakowskiego „Świata” (1888).
W r. 1905 P. objął dyrekcję Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie (po odejściu 26 IV t. r. w stan spoczynku Karola Estreichera) i pozostawał na tym stanowisku do przejścia na emeryturę (31 XII 1926). W dn. 21 V 1920 Wydział Filozoficzny UJ przyznał P-emu veniam legendi z historii Polski i na tej podstawie P. uzyskał (6 VII t. r.) tytuł profesora zwycz. W l. 1921–7 (z przerwami) P. wykładał na Uniwersytecie historię Polski i Litwy w czasach Jagiellonów. P. zreorganizował gruntownie zbiory Biblioteki Jagiellońskiej; przyczynił się do unowocześnienia organizacji Biblioteki (uporządkowanie magazynów, wprowadzenie nie istniejącego dotąd inwentarza, wprowadzenie od 1 I 1906 numerus currens w miejsce układu działowego księgozbioru, stworzenie działu grafiki), zmiany profilu zbiorów, zmierzające do stworzenia wielkiego księgozbioru podręcznego, niezbędnego dla rozwoju badań naukowych, zwłaszcza w zakresie nauk humanistycznych (m. in. dla badań rękopisów i inkunabułów najpełniejszy i najlepszy w skali ogólnopolskiej). Dzięki staraniom P-ego podwoiła się liczba personelu. Skupił też (po r. 1918) grono znakomitych współpracowników (jak Aleksander Birkenmajer, Kazimierz Dobrowolski, Józef Grycz, Władysław Pociecha, Kazimierz Piekarski, Karol Piotrowicz, Adam Bar) i zatrudnił pierwsze kobiety, jak Wanda Konczyńska, Helena Lipska, Zofia Ciechanowska, Zofia Ameisenowa. Widząc niedostatek budynku Biblioteki (Collegium Maius oraz sąsiedniego Nowodworskiego) rozpoczął, wraz z Stanisławem Tomkowiczem, starania o remont (w r. 1910 plany opracował Adolf Szyszko-Bohusz); prace te przerwał wybuch pierwszej wojny światowej. Wznowiono je w r. 1922, a odnowę Kolegium Nowodworskiego wykonano w l. 1925–6. Z inicjatywy P-ego (przy współudziale m. in. Zdzisława Morawskiego i Stanisława Kota) powstało też Tow. Przyjaciół Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie (w r. 1923), mające na celu rozbudzenie zainteresowań działalnością i potrzebami tej instytucji w społeczeństwie oraz zbieranie darów i funduszy. Jeszcze w r. 1922 uzyskał grunt od miasta na budowę nowego gmachu i rozpoczął, wraz z Wacławem Krzyżanowskim, studia nad projektami budynku. Za dyrekcji P-ego księgozbiór Biblioteki wzrósł wydatnie z 379 000 (w r. 1905) do 511 000 tomów (w r. 1926), a liczba czytelników powiększyła się z 30 do 300 dziennie. Wg własnej charakterystyki P-ego: «misję bibliotekarską pojmowałem nie z muzealnego, ale ze społecznego punktu widzenia; pragnąłem Bibliotekę Jagiellońską jak najbardziej udostępnić i jak najlepiej zaopatrzyć» (z przemówienia na obchodzie osiemdziesięciolecia urodzin w r. 1936).
Na krótko P. związał swą działalność z Biblioteką Uniwersytecką w Wilnie, dla której przygotował plan reorganizacji i unowocześnienia (w r. 1919) oraz w Krakowie z Biblioteką Muzeum XX. Czartoryskich (w r. 1920 zastępował nieobecnego Józefa Kallenbacha, a po jego śmierci został w l. 1929–30 tymczasowym kierownikiem), najdłużej z Biblioteką PAU, w której działał jako inspektor (1927–33) na mocy uchwały Zarządu PAU (z 27 IX 1927). Związki i współpraca P-ego z Akademią trwały już zresztą od wielu lat: od r. 1891 był bowiem członkiem jej Komisji Historii Sztuki, od r. 1892 Komisji Historycznej, w r. 1906 został obrany członkiem korespondentem Wydziału Historyczno-Filozoficznego AU, a w r. 1920 członkiem czynnym PAU; w l. 1932–5 był członkiem Komitetu nagrody im. Probusa Barczewskiego. U Czartoryskich P. wprowadził numerus currens (zmianę tę realizował kustosz Jacek Lipski), a w Bibliotece PAU opracował (18 X 1927) projekt regulaminu porządkowego, który stanowił właściwie długofalowy, nowocześnie pomyślany plan jej działalności. Poza ogólnym nadzorem Biblioteki P. sprawował opiekę nad działem czasopism (kompletowaniem zbioru i opracowaniem katalogu). Przede wszystkim zaś kierował zewidencjonowaniem zasobu zagranicznych zbiorów w tym zakresie. Wynikiem tych prac stała się publikacja (jedyna w dorobku P-ego z zakresu bibliotekarstwa) „Katalog czasopism i wydawnictw ciągłych znajdujących się w Bibliotece Polskiej Akademii Umiejętności [Cz.] 1: Czasopisma i wydawnictwa ciągłe bieżące” (Kr. 1930), opatrzona wstępem P-ego. Na polu bibliotekarstwa, dzięki wysoce rozwiniętemu zmysłowi rzeczywistości, wytrwałości, praktyczności oraz niewątpliwym talentom organizacyjnym, P. miał bardzo poważne osiągnięcia i zasługi (uczczone m. in. z okazji osiemdziesięciolecia urodzin przez IV Zjazd Bibliotekarzy Polskich w Warszawie 31 V – 2 VI 1936 specjalną księgą referatów, a także uroczystą akademią Oddziału PTH w Krakowie 4 VI t. r.).
P. jednak był przede wszystkim historykiem-badaczem. Jego pokaźny dorobek z l. 1905–37 (Zabiegi o czeską koronę (1466–1471), „Świat Słowiański” 1906, Metryka koronna w Warszawskiem Archiwum Głównem i jej znaczenie dla historyi XV w., „Spraw. AU” 1906, Studya i szkice z czasów Kazimierza Jagiellończyka, W. 1907, Historia Polski (1434–1506), w: Encyklopedia Polska PAU, Kr. 1920 V cz. 1, Akta Aleksandra króla polskiego, Wielkiego Księcia Litewskiego itd. (1501–1506), Kr. 1927, Zagadnienie Olbrachtowej wyprawy z r. 1497, „Kwart. Hist.” 1933, Jan Olbracht, Kr. 1936 – dzieło wyróżnione w t. r. przez PAU nagrodą im. Barczewskiego, Aleksandrowa instalacja na Litwie, „Kwart. Hist.” 1937) świadczył o niezwykle systematycznej i konsekwentnej realizacji głównego zamierzenia życiowego P-ego, jakim była chęć ukazania dziejów wewnętrznych i polityki zagranicznej ćwierćwiecza 1480–1506, czasów wielkiej potęgi Jagiellonów. Zmierzał do syntezy przez dziesiątki lat życia trwające prace przygotowawcze, edycje źródeł, rozprawy analityczne, szkice, recenzje i dyskusje. Główną domenę zainteresowań badawczych P-ego stanowiły przemiany ustroju, polityki i społeczeństwa w Polsce i w Litwie, przede wszystkim zaś zagadnienia polityki wewnętrznej i zagranicznej. W stosunkach zagranicznych Polski skupił uwagę na problemie krzyżackim oraz na kwestiach polsko-węgierskich, a także na czeskich i moskiewskich. Pisarstwo P-ego cechowały «dbałość o pewien artyzm w konstrukcji» (K. Tymieniecki), «wytworność w stylu i jasność w konstrukcji» (J. Garbacik). Główny nacisk kładł na działalność władców, a w sądach o nich był P. «ostrożnym, subtelnym i delikatnym» (L. Kolankowski). Nie ustawał w pracy do końca życia (jeszcze w „Polskim Słowniku Biograficznym” PAU w l. 1935–9 zamieścił kilka życiorysów dostojników państwowych z przełomu XV/XVI w., króla Aleksandra Jagiellończyka, jego sióstr Anny i Barbary, a także Jana Długosza), natomiast ostatnia wieńcząca wysiłki praca (Aleksander Jagiellończyk, Kr. 1949), podobnie jak rozdział w syntezie „The Cambridge History of Poland. From the Origins to Sobieski” (Cambridge 1950) Imperial expansion and the supremacy of the gentry 1466–1506, ukazały się już pośmiertnie. Wybuch drugiej wojny światowej, trudne warunki życia, śmierć żony podkopały jego zdrowie. Pomimo tego nie poniechał kontynuowania pracy badawczej, a także spisywania wydarzeń bieżących pierwszych miesięcy okupacji w Krakowie.
P. był członkiem Węgierskiej Akademii Umiejętności, członkiem Tow. Naukowego we Lwowie (od r. 1921), członkiem honorowym Związku Bibliotekarzy Polskich (od r. 1927), członkiem honorowym Węgierskiego Tow. Historycznego w Budapeszcie, a także długoletnim prezesem Tow. Polsko-Węgierskiego w Krakowie. Zmarł nagle 20 X 1940 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Salwatorskim. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Franciszka Józefa I (1905), Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1926), Złotym Krzyżem Zasługi (1936) oraz Węgierskim Złotym Krzyżem Zasługi III kl. W r. 1936 uzyskał nagrodę naukową miasta Lwowa. Materiały naukowe, korespondencja oraz fragmenty dziennika P-ego z lat wojny zostały ofiarowane przez spadkobierców do zbiorów Biblioteki PAN w Krakowie.
P. był żonaty dwukrotnie: od r. 1887 z Władysławą z Anczyców, córką Władysława (zob.), (zm. 1914), a od r. 1915 z Olimpią z Reidów Schmidtową (zm. 1940). Z pierwszego małżeństwa P. miał dwóch synów: Kazimierza Jana i Adama Kazimierza.
Kazimierz Jan (10 I 1889 – 19 I 1979), dyplomata, chargé d’affaires w Hadze, w Berlinie i Sztokholmie (1920–3), radca w poselstwach RP w Angorze i Tallinie (1928–9), konsul generalny w Królewcu (1929–32), komisarz generalny RP w Wolnym Mieście Gdańsku (1932–6), poseł RP w Pradze (1937–9), był od 24 VII 1939 ambasadorem RP przy Stolicy Apostolskiej (w l. 1945–58 z ramienia tzw. rządu emigracyjnego). Adam Kazimierz (ur. 21 VII 1895), prawnik, inspektor Banku Gospodarstwa Krajowego, był znanym szermierzem, wielokrotnym mistrzem Polski, brązowym medalistą olimpijskim (1928).
Portret (olej.) pędzla Leona Kowalskiego (z r. 1930) w B. Jag.; Brązowa plakieta z podobizną P-ego dłuta Karola Hukana (z r. 1936) w B. PAN w Kr.; – Arnim M., Internationale Personalbibliographie 1800–1943, 2 Aufl., Stuttgart 1952 II; Bibliogr. historii Pol. 1815–1914, tom wstępny, W. 1954; Bibliografia naukoznawcza 1935–1936, W. 1939; Finkel, Bibliogr.; Hahn W., Bibliografia bibliografii polskich, Wyd. 3., Wr. 1966; Enc. XX w.; Enc. Wiedzy o Książce; Ilustr. Enc. Trzaski; Ottův Slovník Naučny Nové Doby Dodatky, díl 4 sv. 2, Praha 1937; Enc. Powsz. PWN; W. Enc. Powsz. (PWN); W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Oesterr. Biogr. Lexikon; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kult. pol.; Słown. Pracowników Książki Pol.; Who’s who in Central and East-Europe 1933/34, Zurich 1935; toż 1935/36, Zurich 1937; Nieciowa, Członkowie AU oraz PAU; Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności 1873–1947, Kr. 1948 I; toż… 1947–1952, Wr. 1973 III; Rutkowski M., Indeks do Kwartalnika Historycznego (1887–1922) uzupełnił K. Maleczyński, Lw. 1925; – Charewiczowa Ł., Historiografia i miłośnictwo Lwowa, Lw. 1938 (fot.); Dużyk J., Z dziejów nagrody im. Probusa Barczewskiego, „Roczn. B. PAN w Kr.” R. 18: 1972 [druk.] 1973; Finkel–Starzyński, Hist. Uniw. Lwow.; Kolankowski L., Historyk Jagiellonów, Lw. 1937 (fot.); Kuntze E., F. Papée jako bibliotekarz, W. 1936 (fot.); Lhotsky A., Geschichte des Instituts für österreichische Geschichtforschung, Wien 1954; Perkowska U., Kształtowanie się zespołu naukowego w Uniwersytecie Jagiellońskim (1860–1920), Wr. 1975; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki humanistyczne i społeczne. Materiały sesji jubileuszowej Kraków, 3–4 V 1973, Wr. 1974 (fot.); Polskie Towarzystwo Historyczne 1886–1936, Lw. 1937 s. 26–7, 31, 78–81, 114, 135 (fot.); Polskie Towarzystwo Historyczne 1886–1956. Księga pamiątkowa zjazdu jubileuszowego PTH w Warszawie 19–21 X 1956, W. 1958 s. 5–12, 194–7; Rederowa D., Jabłoński Z., Zarys dziejów Biblioteki PAN w Krakowie, „Roczn. B. PAN w Kr.” R. 1: 1955 [druk.] 1957 s. 33–6; Studia z dziejów Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, Pod red. S. Mikuckiego, Kr. 1967 (tu rozprawy J. Garbacika i S. Mikuckiego); Tymieniecki K., Zarys dziejów historiografii polskiej, Kr. 1948 s. 46, 72; Walczak M., Szkolnictwo wyższe i nauka polska w latach wojny i okupacji 1939–1945, Wr. 1978; – Księga pamiątkowa półwiekowego jubileuszu Gimnazjum im. Franciszka Józefa I we Lwowie 1858–1908, Zestawił J. Białynia-Chołodecki, Lw. 1909 s. 314; Lipska H., Z dawnej i nowej Jagiellonki. (Wspomnienia z lat 1921–1956), „Biul. Miesięczny B. Jag.” R. 8: 1956 z. 10/11 s. 28–31; Łodyński M., Wspomnienia o pracy w Bibliotece Jagiellońskiej w latach 1907–1918, tamże s. 11–26; Materiały do działalności Komisji Historycznej Akademii Umiejętności w Krakowie w latach 1873–1918, Wyd. D. Rederowa, Wr. 1974; Spis wykładów UJ (1921/22–1926/27), Kr. 1921–6; „Spraw. Koła (Grona) c. k. Konserwatorów i Korespondentów Galicji Wschodniej” Nr 1–40, Lw. 1902–5; „Spraw. Tow. Nauk. we Lw.” R. 2: 1922 s. 53–4; – „Roczn. PAU” 1891/2–1939/45, Kr. 1892–1946; – Nekrologi: Dąbrowski J., F. Papée (1856–1940), „Kwart. Hist.” R. 53: 1939–45 s. 570–4; Kronika UJ za okres wojny 1939–1945 oraz za r. akad. 1945, Kr. 1946 s. 62–3; Lipska H., F. Papée (1856–1940), „Przegl Bibl.” R. 18: 1950 s. 187–91; – Arch. UJ: Akta osobowe P-go rkp. S. II 619; B. Jag.: Korespondencja F. P-go 6716 III, 8698 III, 9419 III, Inedita 7972 II; B. PAN w Kr.: Korespondencja rkp. 1881 t. 2–3, 6–7, 18, 20, 22, 26, 1990, 2158, puścizna 2235–2249; – Informacje prof. Kazimierza Dobrowolskiego i kustosz Heleny Lipskiej z Krakowa; – Bibliogr. do Kazimierza Jana: Rocznik Służby Zagranicznej RP, W. 1932–9; – [Szembek J.], Diariusz i teki Jana Szembeka, Londyn 1964 I; – „Kultura” [R. 33]; 1979 nr 3 s. 164; – Arch. UJ: rkp. S. II 193–194, 201–202, 210, 212, 222–223, 515, 521; – Bibliogr. do Adama Kazimierza: Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, (fot.).
Wiesław Bieńkowski